تشریح II IV (Φ11)
نشانه های بالینی اصلی سیستم تثبیت خارجی
شکستگی باز درجه II یا درجه III
شکستگی های شدید ستون فقرات و شکستگی های مفصل مجاور
جوش نخوردن آلوده
آسیب رباط - پل زدن موقت و ثابت کردن مفصل
تثبیت سریع مرحله I آسیب بافت نرم و شکستگی بیماران
رفع شکستگی بسته با آسیب جدی بافت نرم (در حال توسعه آسیب بافت نرم، سوختگی، بیماری پوستی)
فیکساتور مچ پا 11 میلی متر
آرنج ثابت 11 میلی متر
تثبیت استخوان ران 11 میلی متر
تثبیت لگن 11 میلی متر
سایر نشانه های سیستم تثبیت خارجی:
آرترودز و استئوتومی
تصحیح برای هم ترازی محور بدن و طول بدن ضعیف
عوارض سیستم تثبیت خارجی:
عفونت سوراخ پیچ
شل شدن پیچ Scanz
شعاع ثابت 11 میلی متر
چراغ سرویس
فیکساسیون تیبیا 11 میلی متر
تاریخچه تثبیت خارجی
به طور کلی تصور می شود که دستگاه تثبیت خارجی که توسط Lambotte در سال 1902 اختراع شد، اولین "فیکس کننده واقعی" باشد.در آمریکا، کلایتون پارکهیل، در سال 1897، با "گیره استخوانی" خود بود که این فرآیند را آغاز کرد.هر دو پارکهیل و لامبوت مشاهده کردند که پین های فلزی وارد شده در استخوان به خوبی توسط بدن تحمل می شود.
فیکساتورهای خارجی اغلب در صدمات تروماتیک شدید مورد استفاده قرار می‌گیرند، زیرا امکان تثبیت سریع را فراهم می‌کنند و در عین حال امکان دسترسی به بافت‌های نرمی را که ممکن است نیاز به درمان نیز داشته باشند، می‌دهند.این امر به ویژه در مواقعی که آسیب قابل توجهی به پوست، ماهیچه، اعصاب یا رگ های خونی وارد می شود، اهمیت دارد.
ممکن است از یک دستگاه تثبیت خارجی برای ثابت نگه داشتن استخوان های شکسته و در یک راستا استفاده شود.دستگاه را می توان به صورت خارجی تنظیم کرد تا اطمینان حاصل شود که استخوان ها در طول فرآیند بهبودی در موقعیت بهینه باقی می مانند.این دستگاه معمولا در کودکان و زمانی که پوست روی شکستگی آسیب دیده است استفاده می شود.