تشریح IV Φ8 برای شکستگی استخوان

تاریخچه تثبیت خارجی
به طور کلی تصور می شود که دستگاه تثبیت خارجی که توسط Lambotte در سال 1902 اختراع شد، اولین "فیکس کننده واقعی" باشد.در آمریکا، کلایتون پارکهیل، در سال 1897، با "گیره استخوانی" خود بود که این فرآیند را آغاز کرد.هر دو پارکهیل و لامبوت مشاهده کردند که پین ​​های فلزی وارد شده در استخوان به خوبی توسط بدن تحمل می شود.

فیکساتورهای خارجی اغلب در صدمات تروماتیک شدید مورد استفاده قرار می‌گیرند، زیرا امکان تثبیت سریع را فراهم می‌کنند و در عین حال امکان دسترسی به بافت‌های نرمی را که ممکن است نیاز به درمان نیز داشته باشند، می‌دهند.این امر به ویژه در مواقعی که آسیب قابل توجهی به پوست، ماهیچه، اعصاب یا رگ های خونی وارد می شود، اهمیت دارد.

ممکن است از یک دستگاه تثبیت خارجی برای ثابت نگه داشتن استخوان های شکسته و در یک راستا استفاده شود.دستگاه را می توان به صورت خارجی تنظیم کرد تا اطمینان حاصل شود که استخوان ها در طول فرآیند بهبودی در موقعیت بهینه باقی می مانند.این دستگاه معمولا در کودکان و زمانی که پوست روی شکستگی آسیب دیده است استفاده می شود.