به عنوان جراحی ارتوپدی در سال 2023، برخی از مشکلات وجود دارد.یکی از چالش‌ها این است که بسیاری از روش‌های ارتوپدی تهاجمی هستند و به زمان‌های بهبودی طولانی نیاز دارند.این می تواند برای بیماران ناراحت کننده باشد و بهبودی را به تاخیر بیندازد.علاوه بر این، عوارضی مانند عفونت یا خونریزی نیز ممکن است رخ دهد.
با این حال، انتظار می رود طی 20 سال آینده، جراحی ارتوپدی از فناوری های جدید بهره مند شود.یکی از زمینه هایی که به توسعه ادامه خواهد داد جراحی رباتیک است.ربات ها می توانند حرکات دقیق تری را انجام دهند و به جراحان در روش های پیچیده کمک کنند.این می تواند منجر به نتایج بهتر و زمان بهبودی کوتاه تر شود.
انتظار می رود پیشرفت های بیشتری در پزشکی بازساختی انجام شود.فن آوری های جدید مانند درمان با سلول های بنیادی و مهندسی بافت می تواند امکان ترمیم یا جایگزینی بافت آسیب دیده را ارائه دهد.این می تواند نیاز به ایمپلنت را کاهش دهد و بهبودی بیمار را بهبود بخشد.
علاوه بر این، پیشرفت در فناوری تصویربرداری نیز انتظار می رود.تصویربرداری سه بعدی و واقعیت مجازی می تواند به جراحان کمک کند تا تشخیص های دقیق تری داشته باشند و روش بهتری را برنامه ریزی کنند.
در واقع، جراحی ارتوپدی در سراسر جهان در طول سال ها بر مشکلات مختلفی غلبه کرده است.فن آوری های پیشرفته فوق الذکر سهم قابل توجهی در بهبود جراحی ارتوپدی داشته است.چند نمونه در عمل عبارتند از:
1. جراحی کم تهاجمی: از طریق استفاده از آندوسکوپ و ابزارهای ریز می توان جراحی ها را با برش های کوچکتر انجام داد.این منجر به درد کمتر بعد از عمل، بهبودی سریعتر و عوارض کمتر می شود.
2. جراحی با کنترل ربات: سیستم های به کمک ربات، روش های دقیق تر و کمتر تهاجمی را امکان پذیر می کنند.به عنوان مثال، می توان از آنها در کاشت زانو یا تعویض مفصل ران برای بهبود دقت و تناسب استفاده کرد.
3. سیستم های ناوبری: سیستم های ناوبری به کمک کامپیوتر به جراحان کمک می کند تا برش های دقیق و قرار دادن ایمپلنت ها را انجام دهند.به عنوان مثال، می توان از آنها در جراحی های ستون فقرات برای بهبود ایمنی و دقت استفاده کرد.
این فناوری ها به بهبود نتایج جراحی ارتوپدی، کوتاه شدن زمان بهبودی و بهبود بیماران کمک می کند, کیفیت زندگی.به طور کلی، طی 20 سال آینده، جراحی ارتوپدی از فناوری‌های جدیدی بهره خواهد برد که امکان جراحی دقیق‌تر، بهبودی سریعتر و نتایج بهتر را فراهم می‌کند.
این مقاله یکی از بیماری های رایج را برای نشان دادن تأثیر تکرارهای فناوری در طول سال ها انتخاب می کند.
شکستگی های بین تروکانتریک استخوان ران آسیب های شایعی است که در جمعیت سالخورده اتفاق می افتد و با عوارض و مرگ و میر قابل توجهی همراه است.روش‌های درمانی در طول سال‌ها تکامل یافته‌اند، با پیشرفت در تکنیک‌های جراحی و طراحی ایمپلنت که منجر به بهبود نتایج می‌شود.در این مقاله به بررسی روش های مختلف درمان شکستگی های بین تروکانتریک استخوان ران می پردازیم، پیشرفت تکنولوژی را با توجه به سیر تکاملی سال ها تحلیل می کنیم و آخرین روش های درمانی را مورد بحث قرار می دهیم.
صد سال پیش، درمان شکستگی های بین تروکانتریک با روش های امروزی کاملاً متفاوت بود.در آن زمان، تکنیک های جراحی آنقدر پیشرفته نبود و گزینه های محدودی برای دستگاه های فیکساسیون داخلی وجود داشت.
روش‌های غیرجراحی: گزینه‌های درمانی غیرجراحی اغلب برای شکستگی‌های بین تروکانتریک استفاده می‌شد.این موارد شامل استراحت در بستر، کشش و بی حرکتی با گچ گیری یا آتل بود.هدف این بود که اجازه دهیم شکستگی به طور طبیعی با حداقل حرکت و تحمل وزن روی اندام آسیب دیده بهبود یابد.با این حال، این روش‌ها اغلب منجر به بی‌حرکتی طولانی مدت و افزایش خطرات عوارضی مانند تحلیل رفتن عضلات، سفتی مفاصل و زخم‌های فشاری می‌شوند.
روش های جراحی: مداخله جراحی برای شکستگی های بین تروکانتریک wپیش از این کمتر رایج است و به طور کلی برای مواردی با جابجایی شدید یا شکستگی های باز اختصاص دارد.تکنیک‌های جراحی که در آن زمان استفاده می‌شد محدود بود و اغلب شامل کاهش باز و تثبیت داخلی با استفاده از سیم، پیچ یا صفحه بود.با این حال، مواد و ابزار دقیق موجود به اندازه ایمپلنت‌های مدرن قابل اعتماد یا مؤثر نبودند که منجر به نرخ‌های بالاتر شکست، عفونت و عدم چسبندگی شد.
به طور کلی، درمان شکستگی‌های اینترتروکانتریک در صد سال پیش در مقایسه با روش‌های معاصر کمتر مؤثر بوده و با خطرات و عوارض بیشتری همراه بود.پیشرفت‌ها در تکنیک‌های جراحی، دستگاه‌های تثبیت داخلی و پروتکل‌های توانبخشی به طور قابل‌توجهی نتایج را برای بیماران مبتلا به شکستگی‌های اینترتروکانتریک در سال‌های اخیر بهبود بخشیده است.
نیلینگ داخل مدولاری شامل قرار دادن یک میله فلزی در کانال مدولاری استخوان ران برای تثبیت شکستگی است.این روش در سال های اخیر به دلیل ماهیت کم تهاجمی و میزان عوارض کمتر در مقایسه با ORIF محبوبیت پیدا کرده است.نیلینگ داخل مدولاری با بستری کوتاه‌تر در بیمارستان، زمان بهبودی سریعتر و میزان کمتر عدم جوش خوردن و شکست ایمپلنت همراه است.
مزایای کاشت ناخن داخل مدولاری برای شکستگی های اینترتروکانتریک استخوان ران:
پایداری: ناخن‌های داخل مدولاری ثبات بسیار خوبی را برای استخوان شکسته فراهم می‌کنند و امکان تحرک اولیه و تحمل وزن را فراهم می‌کنند.این می تواند منجر به بهبودی سریع تر و کاهش بستری شدن در بیمارستان شود.
حفظ خون رسانی: در مقایسه با سایر تکنیک های جراحی، ناخن های داخل مدولاری خون رسانی به استخوان شکسته را حفظ می کنند و خطر نکروز آواسکولار و عدم جوش خوردن را کاهش می دهند.
حداقل آسیب بافت نرم: جراحی شامل یک برش کوچک است که منجر به حداقل آسیب بافت نرم می شود.این می تواند منجر به کاهش درد پس از عمل و بهبود سریع تر شود.
خطر کمتر عفونت: روش بسته مورد استفاده در کاشت ناخن داخل مدولاری خطر عفونت را در مقایسه با جراحی های باز کاهش می دهد.
تراز و کاهش بهتر: ناخن های داخل مدولاری کنترل و تراز بهتر استخوان شکسته را امکان پذیر می کنند و منجر به بهبود نتایج عملکردی می شوند.
همی آرتروپلاستی شامل جایگزینی سر استخوان ران با ایمپلنت پروتز است.این روش معمولاً برای بیماران مسن مبتلا به پوکی استخوان شدید یا کسانی که از قبل آرتریت هیپ دارند استفاده می شود.همی آرتروپلاستی با خطر بالاتری از عوارض، از جمله دررفتگی، عفونت و شکست ایمپلنت همراه است.
THA شامل جایگزینی کل مفصل ران با ایمپلنت پروتز است.این روش معمولاً برای بیماران جوان‌تر با استخوان خوب و بدون آرتریت هیپ از قبل استفاده می‌شود.THA در مقایسه با سایر روش های درمانی با زمان بهبودی طولانی تر و خطر بالاتر عوارض همراه است.
جراحی تعویض کامل مفصل ران به طور کلی برای بیماران مبتلا به آرتریت شدید هیپ، شکستگی های لگن که با همی آرتروپلاستی قابل درمان نیستند یا سایر شرایطی که باعث درد و ناتوانی قابل توجهی می شوند، توصیه می شود.
همی آرتروپلاستی این مزیت را دارد که روشی کمتر تهاجمی نسبت به جراحی تعویض کامل مفصل ران است، به این معنی که معمولاً شامل بستری کوتاه‌تر در بیمارستان و زمان بهبودی سریعتر است.با این حال، ممکن است در درمان انواع خاصی از بیماری های مفصل ران به اندازه کافی موثر نباشد و این خطر وجود دارد که قسمت باقی مانده از مفصل ران در طول زمان بدتر شود.
از سوی دیگر، جراحی تعویض کامل مفصل ران، یک روش جامع‌تر است که می‌تواند طولانی‌مدت درد لگن را تسکین دهد و عملکرد کلی مفصل ران را بهبود بخشد.با این حال، این یک روش تهاجمی تر است که ممکن است به بستری طولانی تری در بیمارستان و زمان بهبودی طولانی تری نیاز داشته باشد.همچنین خطر عوارضی مانند عفونت، لخته شدن خون و دررفتگی مفصل ران نیز وجود دارد.
در نتیجه، درمان شکستگی‌های بین تروکانتریک فمور طی سال‌ها به طور قابل‌توجهی تکامل یافته است، با پیشرفت در تکنیک‌های جراحی و طراحی ایمپلنت که منجر به بهبود نتایج شده است.جدیدترین روش‌های درمانی، مانند میخ‌زنی داخل مدولری، گزینه‌های کم تهاجمی را با میزان عوارض کمتر ارائه می‌دهند.انتخاب روش درمانی باید بر اساس سن بیمار، بیماری های همراه و ویژگی های شکستگی فردی باشد.
زمان ارسال: اکتبر-13-2023